آخرین مطالب

محسن توحیدیان □ از نیم‌رخ به سم پکین‌پای فقید می‌مانست. اسمش مهدی باقری بود. چندبار گفت که مسافرکش نیست و چون دیده دم اتوبان ایستاده‌ام سوارم کرده. از او پرسیدم پس چه‌کاره است؟ گفت نعش‌کشم. واقعاً هم نعش‌کش بود. وقتی از سر کارش در بهشت زهرا فارغ می‌شد، آن ماشین هول‌انگیزش را زیر درخت‌ها پارک […]

محسن توحیدیان • عکسی هست که آن را چاپ نکرده‌اند. صادقانه بگویم، آن را روی نگاتیو هم ظاهر نکرده‌اند چون تمامِ روزها، آفتابی و سقف‌ها بی‌اندازه بالا بوده‌اند. بگذارید رودربایستی را کنار بگذارم و حقیقت را به شما بگویم، اگرچه گمان می‌برید که باز هم لایه‌ای دیگر آن‌سویِ حقیقت هست که از شما پنهان کرده‌ام […]

محسن توحیدیان • سال‌ها پیش مهمان دوست نویسنده‌ای بودم. اولین دیدار بود و به دعوت او به خانه‌اش رفته بودم. نشستیم و از هر دری حرف زدیم. عصر دلپذیر بهاری بود و بوی مست یاس امین‌الدوله از حیاط می‌آمد. نم‌نم سخن می‌راندیم و بالا می‌رفتیم و خوش بود اما صدای موسیقی زیادی بلند بود. جوری […]

محسن توحیدیان • نصاب ماهواره مثل جورج کلونی آمد. سال‌ها بود چنین آدم شیک و باکلاسی ندیده بودم. کت و شلوار سورمه‌ای، پیراهن سفید اتوکشیده، کراوات قرمز، دکمه سردست‌های زیبا و گران‌، عینک ری‌بن چندضلعی و دسته‌طلایی، موهای مرتب و سشوارکشیده، کیف قهوه‌ای چرمی، کفش‌های براق و واکس‌زده. اولش فکر کردم اشتباه آمده و خواستم […]

محسن توحیدیان □ بیماری را ستایش می‌کردم. بزرگ‌ترین موهبتش نرفتن به مدرسه بود. غیاب را بر همه‌چیز موجه می‌کرد. به فقدان رنگ و بویی الهی می‌داد و شوکتش کم‌تر از جلالِ شاهِ ورق نبود. فرصت می‌داد به خفتن زیر پتو و در کناره‌ ماندن. تب را بیش‌تر از همه‌ی صدماتش دوست داشتم. لمسِ سوختن بود […]

محسن توحیدیان □ حالا به تاکستانی بیرون شهر رسیده‌ایم که در آن خوشه‌های انگور می‌تپند. عصر ملال‌آوری است و زن‌ها هوای گردش دارند. شادترین آن‌ها اجازه به چیدن می‌دهد. خودش کمر دوتا می‌کند. شاخه‌ها و برگ‌ها را کنار می‌زند و خوشه‌ای درخشان برمی‌دارد. آن‌های دیگر با حوصله قدم برمی‌دارند و برای هم‌دیگر سر تکان می‌دهند. […]

محسن توحیدیان : • الیوت «دشت سترون» را با قطعه‌ای از کتاب «سایتریکن» نوشته‌ی «گایوس پترونیوس» آغاز می‌کند. قطعه‌ای کوتاه که به «سیبیل اهل کومی» اشاره‌ دارد. مردی که از خدا عمر جاودان خواست اما از یاد برد که از او جوانی ابدی هم بخواهد. چنان که تقدیر همیشه نقصی را در ساز و کارهای […]

محسن توحیدیان • سگی ولگرد توانست ساعتی فریبم بدهد. در غروبی زمستانی و سرد ایستادم و تماشایش کردم و او همان‌طور که دست چلاقش را بالا گرفته بود نگاهم کرد و دم جنباند. نگاهش کردم. نگاهم‌ کرد. نگاهش کردم. می‌توانست سنگی باشد بر پاشویه‌ی آبشاری. همان سنگی که با آن مجسمه‌ی سن آگوستین را تراشیدند […]

محسن توحیدیان • «ناباکوف» در رمان «ناامیدی» به کنایه می‌گوید «در برلین در هر خانه‌ای یک تابلوی جزیره‌ی مرگ هم هست!» اقبال به اثر بوکلین که در سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۶ پنج نسخه از آن را نقاشی کرده است، به تکثیر آن در خانه‌های عوام‌الناس محدود نمی‌شود. می‌توان رد پای تابلوی او را در آثار […]

محسن توحیدیان ‌• عصر قربانی / غزاله علیزاده «باید قبول کرد که ما در یک شهر کارگری زندگی می‌کردیم. هر کارخانه ده طبقه داشت و دیوارها پر از شیشه بود. عصر که کارگرها می‌رفتند، اسکلت عظیم ماشین‌های ریسندگی و بافندگی، چوب‌بری و چینی‌سازی از پشت شیشه‌ها پیدا می‌شد و نور سرخ و تپنده‌ی آفتاب روی […]