آخرین مطالب

محسن توحیدیان : • الیوت «دشت سترون» را با قطعه‌ای از کتاب «سایتریکن» نوشته‌ی «گایوس پترونیوس» آغاز می‌کند. قطعه‌ای کوتاه که به «سیبیل اهل کومی» اشاره‌ دارد. مردی که از خدا عمر جاودان خواست اما از یاد برد که از او جوانی ابدی هم بخواهد. چنان که تقدیر همیشه نقصی را در ساز و کارهای […]

محسن توحیدیان • سگی ولگرد توانست ساعتی فریبم بدهد. در غروبی زمستانی و سرد ایستادم و تماشایش کردم و او همان‌طور که دست چلاقش را بالا گرفته بود نگاهم کرد و دم جنباند. نگاهش کردم. نگاهم‌ کرد. نگاهش کردم. می‌توانست سنگی باشد بر پاشویه‌ی آبشاری. همان سنگی که با آن مجسمه‌ی سن آگوستین را تراشیدند […]

محسن توحیدیان • «ناباکوف» در رمان «ناامیدی» به کنایه می‌گوید «در برلین در هر خانه‌ای یک تابلوی جزیره‌ی مرگ هم هست!» اقبال به اثر بوکلین که در سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۶ پنج نسخه از آن را نقاشی کرده است، به تکثیر آن در خانه‌های عوام‌الناس محدود نمی‌شود. می‌توان رد پای تابلوی او را در آثار […]

محسن توحیدیان ‌• عصر قربانی / غزاله علیزاده «باید قبول کرد که ما در یک شهر کارگری زندگی می‌کردیم. هر کارخانه ده طبقه داشت و دیوارها پر از شیشه بود. عصر که کارگرها می‌رفتند، اسکلت عظیم ماشین‌های ریسندگی و بافندگی، چوب‌بری و چینی‌سازی از پشت شیشه‌ها پیدا می‌شد و نور سرخ و تپنده‌ی آفتاب روی […]

محسن توحیدیان در داستان کوتاه «هفت‌ طبقه» نوشته‌ی «دینو بوتزاتی»، مرد میان‌سالی به نام «جوزپه کورته» به خاطر بیماری کم‌اهمیتی به بیمارستانی می‌رود که نزدیکانش آن را به او توصیه کرده‌اند. بیمارستان که به هتلی سفید و مجلل می‌ماند، هفت طبقه دارد و کورته را در طبقه‌ی هفتم آن بستری می‌کنند. دوزخ مسیحی که از […]

دینو بوتزاتی برگردان: مونا فراهانی صبح روزی در ماه مارس، بعد از یک روز مسافرت با قطار، جوزپه کورته به شهری رسید که بیمارستان معروفی در آن‌جا بود. کمی تب داشت، اما با این‌حال چمدانش را برداشت و ترجیح داد مسیر بین ایستگاه و بیمارستان را پیاده طی کند. با این‌که بیماری جوزپه کورته جدی […]

محسن توحیدیان در داستان کوتاه «هفت‌ طبقه» نوشته‌ی «دینو بوتزاتی»، مرد میان‌سالی به نام «جوزپه کورته» به خاطر بیماری کم‌اهمیتی به بیمارستانی می‌رود که نزدیکانش آن را به او توصیه کرده‌اند. بیمارستان که به هتلی سفید و مجلل می‌ماند، هفت طبقه دارد و کورته را در طبقه‌ی هفتم آن بستری می‌کنند. دوزخ مسیحی که از […]

محسن توحیدیان • «میلیونر گم‌شده» لقبی است که در سال‌های دهه‌ی چهل روزنامه‌ها به او داده‌اند. لقبی عامه‌پسندانه که در حقیقت ستایشی است که چهره‌ی برنده‌های لاتاری، وارثان دست و پاچلفتی و خرشانس‌های گم‌شده را برملا می‌کند و روزنامه‌های زرد با خبرها و شاخ و برگ‌هایش چند شماره خوب می‌فروشند. اما «علی میردریک‌وندی» هیچ‌کدام از […]

محسن توحیدیان کاراکتری که راننده تاکسی اسکورسیزی ترسیم می‌کند، قهرمانی پیشامدرن است که هنوز عادات قهرمانی، میل به عرض اندام و تغییر جهان را از قراردادهای کلاسیک خود به همراه دارد اما چون در جامعه‌ای ناهموار و پر از هرج و مرج ظهور کرده است، هم سرگردانی می‌کشد و هم قادر به پیدا کردن نقشش […]

محسن توحیدیان دو کلمه مثل آدم حرف بزنیم، امیررضا بیگدلی «امسال هم مثل سال‌‌های گذشته بود. روز تولدم وقتی از خواب بیدار شدم، ناراحت بودم که باید سر کار بروم. با این‌که می‌توانستم مرخصی بگیرم و در خانه بمانم، اما این کار را نکردم. مثل هر سال. نه جشنی قرار بود برگزار شود و نه […]