آخرین مطالب

محسن توحیدیان • نصاب ماهواره مثل جورج کلونی آمد. سال‌ها بود چنین آدم شیک و باکلاسی ندیده بودم. کت و شلوار سورمه‌ای، پیراهن سفید اتوکشیده، کراوات قرمز، دکمه سردست‌های زیبا و گران‌، عینک ری‌بن چندضلعی و دسته‌طلایی، موهای مرتب و سشوارکشیده، کیف قهوه‌ای چرمی، کفش‌های براق و واکس‌زده. اولش فکر کردم اشتباه آمده و خواستم […]

محسن توحیدیان □ بیماری را ستایش می‌کردم. بزرگ‌ترین موهبتش نرفتن به مدرسه بود. غیاب را بر همه‌چیز موجه می‌کرد. به فقدان رنگ و بویی الهی می‌داد و شوکتش کم‌تر از جلالِ شاهِ ورق نبود. فرصت می‌داد به خفتن زیر پتو و در کناره‌ ماندن. تب را بیش‌تر از همه‌ی صدماتش دوست داشتم. لمسِ سوختن بود […]

محسن توحیدیان □ حالا به تاکستانی بیرون شهر رسیده‌ایم که در آن خوشه‌های انگور می‌تپند. عصر ملال‌آوری است و زن‌ها هوای گردش دارند. شادترین آن‌ها اجازه به چیدن می‌دهد. خودش کمر دوتا می‌کند. شاخه‌ها و برگ‌ها را کنار می‌زند و خوشه‌ای درخشان برمی‌دارد. آن‌های دیگر با حوصله قدم برمی‌دارند و برای هم‌دیگر سر تکان می‌دهند. […]

محسن توحیدیان : • الیوت «دشت سترون» را با قطعه‌ای از کتاب «سایتریکن» نوشته‌ی «گایوس پترونیوس» آغاز می‌کند. قطعه‌ای کوتاه که به «سیبیل اهل کومی» اشاره‌ دارد. مردی که از خدا عمر جاودان خواست اما از یاد برد که از او جوانی ابدی هم بخواهد. چنان که تقدیر همیشه نقصی را در ساز و کارهای […]

محسن توحیدیان • سگی ولگرد توانست ساعتی فریبم بدهد. در غروبی زمستانی و سرد ایستادم و تماشایش کردم و او همان‌طور که دست چلاقش را بالا گرفته بود نگاهم کرد و دم جنباند. نگاهش کردم. نگاهم‌ کرد. نگاهش کردم. می‌توانست سنگی باشد بر پاشویه‌ی آبشاری. همان سنگی که با آن مجسمه‌ی سن آگوستین را تراشیدند […]

محسن توحیدیان • «ناباکوف» در رمان «ناامیدی» به کنایه می‌گوید «در برلین در هر خانه‌ای یک تابلوی جزیره‌ی مرگ هم هست!» اقبال به اثر بوکلین که در سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۶ پنج نسخه از آن را نقاشی کرده است، به تکثیر آن در خانه‌های عوام‌الناس محدود نمی‌شود. می‌توان رد پای تابلوی او را در آثار […]

محسن توحیدیان ‌• عصر قربانی / غزاله علیزاده «باید قبول کرد که ما در یک شهر کارگری زندگی می‌کردیم. هر کارخانه ده طبقه داشت و دیوارها پر از شیشه بود. عصر که کارگرها می‌رفتند، اسکلت عظیم ماشین‌های ریسندگی و بافندگی، چوب‌بری و چینی‌سازی از پشت شیشه‌ها پیدا می‌شد و نور سرخ و تپنده‌ی آفتاب روی […]

محسن توحیدیان در داستان کوتاه «هفت‌ طبقه» نوشته‌ی «دینو بوتزاتی»، مرد میان‌سالی به نام «جوزپه کورته» به خاطر بیماری کم‌اهمیتی به بیمارستانی می‌رود که نزدیکانش آن را به او توصیه کرده‌اند. بیمارستان که به هتلی سفید و مجلل می‌ماند، هفت طبقه دارد و کورته را در طبقه‌ی هفتم آن بستری می‌کنند. دوزخ مسیحی که از […]

دینو بوتزاتی برگردان: مونا فراهانی صبح روزی در ماه مارس، بعد از یک روز مسافرت با قطار، جوزپه کورته به شهری رسید که بیمارستان معروفی در آن‌جا بود. کمی تب داشت، اما با این‌حال چمدانش را برداشت و ترجیح داد مسیر بین ایستگاه و بیمارستان را پیاده طی کند. با این‌که بیماری جوزپه کورته جدی […]

محسن توحیدیان در داستان کوتاه «هفت‌ طبقه» نوشته‌ی «دینو بوتزاتی»، مرد میان‌سالی به نام «جوزپه کورته» به خاطر بیماری کم‌اهمیتی به بیمارستانی می‌رود که نزدیکانش آن را به او توصیه کرده‌اند. بیمارستان که به هتلی سفید و مجلل می‌ماند، هفت طبقه دارد و کورته را در طبقه‌ی هفتم آن بستری می‌کنند. دوزخ مسیحی که از […]