آخرین مطالب

نویسنده: اقبال معتضدی (همه مطالب این نویسنده) عـاقـلان نقطه پرگـار وجـودند ولـی عشق داند که در این دایره سرگردانند» حافظ ژیل دلوز، تاریخِ امرِ متعالی وحدت‌ساز را زیسته و سپس به گسست و کثرت رسیده و ناچار است برای دامن‌زدن به شناخت امر‌ِ تکین و کثرت‌های برخاسته از درون آن، با وحدت در بیفتد یا […]

گریختن نه سفر کردن است و نه حرکت کردن. نخست به‌‌این‌خاطر که سفرهایی به سبک فرانسوی وجود دارند، [که] زیاده تاریخی، فرهنگی و برنامه‌ریزی‌‌شده [هستند]، سفرهایی که در طی‌ آن‌ها، شخص به جابجایی «خودِ» خویش بسنده‌ می‌کند.

دلوز در زمانه خود، یعنی در دهه ۱۹۷۰ فیلسوفی نامتعارف به حساب می‌آمد -همچون فوکو- اما نه تنها به دلیل آنکه ونسن را برای تدریس انتخاب کرد، بلکه به این دلیل که حوزه فلسفی خود را از دایره خشک مفاهیمِ کهن و تخصصی و ابدی فلسفی خارج کرد و پای موضوع‌هایی چون سینما و روانکاوی و هنر و سیاست و مسائل روز را به مباحث فلسفی خویش باز کرد.

نویسنده: ژیل دلوز (همه مطالب این نویسنده) برگردان: ناصر فکوهی نخست به این نکته توجه داشته باشیم: داشتن یک ایده، در رده یک امر ارتباطی قرار نمی‌گیرد. و من می‌خواهم بر این نکته تاکید کنم؛ زیرا این یکی از سؤالاتی بوده که بسیار لطف کرده‌اید و از من پرسیده‌اید. می‌خواهم به شما نشان بدهم همه […]

شاید چندان جایی نداشته باشد که بپرسیم آیا با جامعه‌ای حاکمیتی مواجهیم یا با جامعه‌ای انضباطی یا با جامعه‌ای کنترلی چون هر سه الگوی یادشده یا به‌عبارتی دقیق‌تر هر سه رأس مثلث به‌همراه مجموعه‌ی تکنیک‌های خاص خود در رابطه‌ای تنگاتنگ و درهم‌تنیده حضور دارند

این پرسش که «آیا بعد از فلسفه‌ی دلوز، منتقد ادبی به سرنوشت مرگ بارِ مؤلف دچار خواهد شد یا خیر» بر‌اساس خود فلسفه دلوز باید پرسشی گشوده باقی بماند. چراکه تنها در این صورت ملاحظه خواهیم کرد که چگونه این پرسش می‌تواند شیوه‌های جدید اندیشه را به روی ادبیات بگشاید.

کارنامه‌ی عمومی مدرنیته چندان درخشان نیست. در کنار گسترش خیره‌کننده و ارجمندی که دانش، هنر و فناوری مدرن داشته، مذاهب مدرن، سیاست مدرن و اقتصاد مدرن را هم داریم که به ویرانی جهانگیر و احتمالا برگشت‌ناپذیری منتهی شده است. هردو رده‌ی سودمند و زیانبار مدرنیته در این دو شاخه‌ ریشه دارند. شاخه‌هایی که به تعبیر نیچه با نه‌گویی یا آری‌گویی به هستی از هم جدا می‌شوند.