باد می افتد
از سربند قبیله
سبز و سرخ و خاک آلود
بزن
بزن به زردی ی ظهر تابستان
به
تخته سیاه
به ترس پشت خاکریز
من نگفتم
روباه گفت
همان که دمش
خرمنی از خاطره
آ تش گرفته بود
از خط گریه ها
گلوله های مشقی
قطار قطار
همین طور تا گودال کبیر
امتداد سنگ
سایه ها انگار
شاعر بینوا
سر عصر
پای تپه های گنگ
موی بریده ی شهرزاد را
می بردند

تالار موریانه
گزیدم
جامی به خاک ریز
آ ن جا که جام گذاشتند
آن جا که تار غروب
اسیرم نتوانست