به یاد آر
از یاد رفته ای
چنارِ پیر ِ خانۀ پدری

تمامت ِ شب، سکوت یار
ناگاه شکوای زنجره ای
و باز سکوت یار

گم‌شدگان بسیارند
نشان شان این همه تهی
در قلب های ما

هم پیاله با مرگ
تلو تلو می خورَد پیرمرد
تا میدان روستا

حیاط پاسگاه
تیرباران ماه
هق هق و قاه قاه

نگفته های من
گفته های گنجشکان
سپیده دم های بهار

تمام فصل ها
فصل تواند
که پاییزند

دوردست شب
گریۀ کودک–
گم شده یا پیدا؟

آن چه نمی شناسم
روشنایی این سپیده
تاریکی آن شامگاه

شامگاه بهار
هفت کلاغ بر شاخۀ توت
هفت سکوت

آن چه نگفتیم
سکوت این شب بو ها
در این شب بهاری

سحرگاه
به آوای فاخته بیدار شدم
هنوز گم بودی