کهکشان اندیشه ی تو

جهان بسیط می شود
و واژه ها و صوت ها و شکل ها
برهنه می شوند
و برف می شوند
و آب می شوند.
زمان پرنده می شود
پرنده باد می شود
و باد نور می شود
و عشق که محو بوده در فواصل زمان
حضور خویش را در تمام لحظه ها
جاودانه می کند .
بگو چگونه تو نگاه کرده ای به رمز و راز این شگفت
که در پس سیاه چال‌های کهکشان
سپید دیده ای
سیاه دیده ای
و حجم ناب دیده ای ؟
هزار بار اگر دوباره بنگری
به واژه ها و شکل ها
یقین همان که خوانده ای ، نخوانده ای
یقین همان که دیده ای ، ندیده ای
جهان دیگری گشوده می شود برابرت
که رمز و راز آن
ترا برهنه می کند
و برف می کند
و آب می کند
چنان که باز
دوباره بنگری
شگفت رمز و راز این شگفت را .

پلی کشیده حس عاشقانه از تو تا سپیده دم
که نسل های گمشده ترانه خوان
از آن عبور می کند .
زمین چه حجم کوچکی است
میان دست‌های تو .
خوشا کسی که در میان این فواصل طویل زیستن
از انتهای حس خویش
به ارتفاع آفتاب نگاه می کند
و فکر می کند
به عمق لایه های سنگ‌واره جهان
که دم به دم
درون ما
برهنه می شود
و برف می شود
و آب می شود