داریوش احمدی

متولد ۱۳۳۵ مسجدسلیمان، دانش آموخته ی زبان و ادبیات انگلیسی هستم که از ۱۵ سالگی به ادبیات، بخصوص به شعر علاقه مند شدم. در آن زمان مسجدسلیمان به خاطر آشنایی با تمدن غرب و جغرافیای خاصی که داشت و فقری که از تمام در و دیوارهایش می بارید، خاستگاهِ شاعران و نویسندگانی بسیاری مانندِ علی مقیمی، هوشنگ چالنگی، مجید فروتن، بهرام حیدری، علیمراد فدایی نیا و بسیاری از شاعران موج ناب مانند، سیروس رادمنش، حمید کریم پور، هرمز علی پور ، سیدعلی صالحی و دیگران بود.
آشنایی من با علی مقیمیِ شاعر، مرا با جهان دیگری آشنا کرد. انگار سنگ بنای waste land تی اس الیوت، اولین بار در شهر من پا گرفته بود. بعدها، آشنایی من با بهرام حیدری، سرزمین دیگری را در ذهنم تداعی کرد. چیزی فراتر از ماکوندای مارکز و یوکناپاتافای فالکنر، که زاییده ی تصورات نبود، بلکه واقعیت محض بود. و هنوز هم می توان آن ها را به عینیت دید. این تصاویر باعث شد بی وقفه زندگی ام را صرف نوشتن کنم. هر چند که خیلی دیر توانستم کارهایم را به چاپ بسپارم. مجموعه داستان “خانه ی کوچک ما”، در سال ۹۵، توسط انتشارات نیماژ، چاپ شد. و مجموعه ی دیگری به نام “به رنگ روزهای خوش” در دست چاپ دارم. با نشریات ادبی، از جمله “زنده رود” و “آزما” همکاری نزدیکی داشته ام. همچنین چند نقد درباره ی ادبیات داستانی، بخصوص آثار فرهاد کشوری و شاپور بهیان در روزنامه ی شرق از من چاپ شده است.