سرودی در ستایشِ روزهای بی‌باران

لب‌های سرخ
دروغِ زردِ دندان‌ها را
پنهان نمی‌کنند
آرایشِ غلیظِ تو اما
عذرِ موجهی‌ست.
ما آرزو کردیم
آفتاب از لباسِ باد بیرون بیاید و
ما را بغل کند
و حتا گاهی از سایه‌ی یک ابر
که نقشه‌ی بهار را عوض می‌کرد
ترسیدیم.
تو می‌دانی
که من هرگز سایه‌ای نداشتم
اما دوست داشتم
دست‌های تو را بگیرم
و به دنیا نشان دهم…
درست است
هر پرنده‌ی غمگین حق دارد
که رویای ابر را
با لانه‌ی گرمی عوض کند.

ما گریه‌های ماهی ِ تُنگیم
و دریا
با هم اشتباه‌مان می‌گیرد
چیزی به فهمِ آب اضافه نکردیم
تنها برای باران
شعرهای بد گفتیم
و از تنهایی آینه
به تنهایی عکس‌های دسته‌جمعی
پناه بردیم.