مهوش شفیعی:

(۱)
من زن شده ام و درد را می فهمم
بی تابی دست سرد را می فهمم
آن قدر هوای زندگی دارم که
دنیای بدون مرد را می فهمم

(۲)
احساس جهان شبیه سنگ است ببخش
این فاصله ها باعث ننگ است ببخش
من پاره ای از جهان ولی دل دارم
از اینکه دلم دوباره تنگ است ببخش

(۳)
پشت آسمان
جهانی مشغول زندگیست
زیر پوست زمین
جهانی مشغول مردن
و
من
تنها
سلول هایی اجبارییم در خودم
و شما ،
سلول هایی اجباری هستید
در ابدیت خورشید
شروع و انتهای فصل های مادر
شما فرزند خوانده ی میوه هایی افتاده اید
کال هایی که به فراموشی می روند
و برف
و برف
و برف
مذاب چشم های رو به تنهاییست
در مرگ بی سرانجام پاسخ ها…
ما سلول هایی اجباری هستیم
در ابدیتی
که شاید زمانی
گیاهی
سنگی
جانوری
آدمی دیگر به شکل…