شارل بودلر در پاریس زاده شد. او تحت تاثیر پدر به سمت هنر گرایش پیدا کرد، زیرا بهترین دوستان پدرش هنرمند بودند. شارل بیشتر روزها با پدرش به دیدن موزه‌ها و نگارخانه‌ها می‌رفت. در ۶ سالگی پدرش را از دست داد. یک‌سال بعد از مرگ پدر، مادرش با سروانی به نام ژاک اوپیک ازدواج کرد. شارل همواره از این پیوند ناخشنود بود. در ۱۱ سالگی مجبور شد همراه خانواده به لیون مهاجرت کند. در مدرسه شبانه‌روزی با همکلاسی‌هایش سازگار نبود و دچار کشمکش‌های زیادی با آن‌ها می‌شد. تا اینکه در آوریل ۱۸۳۹ سالی که می‌بایست دانش‌آموخته شود، از مدرسه اخراج شد. در ۲۱ سالگی میراث پدر را به ارمغان برد، اما او با بی‌پروایی این میراث را به نابودی کشاند. شارل در ۲۱ سالگی ازدواج کرد. او علاوه بر شعر به کار نقد روی آورد. شارل بودلر از مطرح‌ترین ادیبان مکتب سمبولیسم بود. او در سال ۱۸۶۷ بر اثر یک سکته قلبی واز کار افتادن نیمی از بدنش از دنیا رفت.شارل اولین کسی بود که واژه مدرنیته را در مقالات خود بکار برد.

چه نزدیکند آن دقایقی که در ظلمت سرد فرو خسبیم…
بدرود ای تابندگی تابستان های زودگذر…
از هم اکنون طنین مشئوم شاخه های شکسته را می شنوم،
که بر سنگ فرش خیابان ها فرو می افتد…
زمستان در راه است و جمود آن در ژرفای روانم فرو می رود،
خشم و نفرت و هراس کار اجباری،
و چون خورشید در دوزخ قطبی خویش،
دل من جز گوشت خونین فام و منجمد نخواهد بود…
برپا داشتن دار را صدایی شوم است،
و روانم را می بینم که بر اثر ضربه های گران بار تبر،
بر خاک فرو می افتد…
و در همان حال صدای کوبیدن میخ تابوتم را می شنوم،
مرا دوست بدار… ای دل مهربان… مادر باش…
حتی برای انسانی ناسپاس… شرارت پیشه…
خواه خواهر باشی… یا دلدار… هر که هستی…
زیبایی گذران پائیز یا شکوه خورشید غروب گاهی باش…
دریغ که عمر بس کوتاه بود و گور آزمند در انتظار منست…
بگذار تا پیشانیم را بر دامان تو نهم،
و حسرت تابستان نورانی را از فروغ ملایم و زرد پائیزی گیرم