باد
که حکایت تازه ای نیست
لنگه های در را به هم می کوبد
و پرده ها را تکان می دهد
باد
که دیوانه ترین دیوانگان است
پیراهن آبی تو را
از روی بند رخت
به دور دست و غبار می برد
باد
که کهنه ترین حکایت جهان است
امید مرا، سنگ می کند
فاصله ی تو با من بیداد باد است

فروردین ۶۷