آخرین مطالب

اقبال معتضدی جهان از آغاز تا پایان شعری است محزون* شعر ناب رؤیا، رؤیای شعر ناب؛ دغدغهٔ مدام بیژن جلالی در تمام زندگی. شعر بیژن جلالی پاکیزه و راستین بود مانند خود شاعر. به بیانی دیگر بیژن جلالی خودش را می‌نوشت بی‌نقاب، بی‌دروغ و بدون سانسور. … اگر کسی مرا خواست بگویید رفته باران‌ها را […]

محمد شمس لنگرودی فروغ فرخ‌زاد در نامه‌ای به احمدرضا احمدی گفته بود که من برای چندمین بار یا شاید برای هزارمین بار به تو می‌گویم وزن را فراموش نکن. به احتمال زیاد منظور فروغ از وزن همان ریتم یا آهنگ بوده و البته در این موضوع مطمئن نیستم برای اینکه گاهی هم اشاره می‌کرد که […]

کامیار عابدی اوایل تابستان سال ۱۳۷۳ بود که از بوشهر به تهران برگشتم. بیست‌وشش‌ساله بودم. هفت‌هشت مقاله دربارۀ شعر و شاعران معاصر نوشته و منتشر کرده بودم اما علاقه داشتم که در کنار تدریس در دبیرستان‌ها به نحو گسترده‌تری به تحقیق و تحلیلم ادامه دهم. در آن روزها تمایل داشتم منتخبی تاریخی از شعر و […]

هیوا مسیح • اگر کسی مرا خواست بگویید رفته باران‌ها را تماشا کند. و اگر اصرار کرد، بگویید برای دیدن طوفان‌ها رفته‌است! و اگر باز هم سماجت کرد، بگویید رفته‌است تا دیگر بازنگردد «به عقیدهٔ سنکای فیلسوف وظیفهٔ فلسفه این است که ما را آرام و‌ ملایم ناامید کند، پیش از آنکه زندگی فرصت کند […]

سعید سلطانی طارمی اوحدالدین گفت: چه گردد اگر برِ من آیی، به هم باشیم. گفتم: پیاله بیاوریم یکی من، یکی تو، می‌گردانیم آنجاکه گِرد می‌شوند به سماع. گفت: نتوانم. گفتم: پس صحبت من کار تو نیست. باید که مریدان و همۀ دنیا را به پیاله‌ای بفروشی. (مقالات شمس تبریزی) در حوزۀ کاربرد زبان می‌توان شعر […]

علی باباچاهی پس از دو سال زیر و رو کردن مجموعه‌های شعر و مجلات و فصلنامه‌ها و گاهنامه‌ها و … بالاخره موفق شدم یک ماه پیش کتاب «گزاره‌های پیوست» (۹۰سال شعر نو فارسی) را به ناشر –دیبایه– تحویل دهم. این کتاب دارای فصل‌بندی‌هایی است که عنوان هر یک از شعرهای نیما برگرفته شده است. این عنوان‌ها کم‌وبیش […]

محسن توحیدیان دکتر احمد جلیلی، روان‌پزشک، از دوستان بیژن جلالی و دبیر جایزۀ بیژن جلالی است. با ایشان دربارۀ زندگی و شعر بیژن جلالی، رابطۀ او با اجتماع و جهان آرام و به دور از هیاهوی بیژن جلالی سخن گفتم. این گفت‌وگو در اسفندماه ۱۳۹۰ انجام شده است. • آقای دکتر جلیلی سپاسگزارم که وقتتان […]

«دخترت همه‌اش فقط می‌ره دانشگاه و میاد خونه. فقط درس، درس، درس.» اینها را آقای زلفی به بابا گفته بود. بابا هم این‌ حرف‌ها را آخرین باری که تلفنی حرف زدیم برایم تعریف کرد. آن هم باذوق. درست بیست و هشت روز قبل از آن شب. بیست و هشت روز می‌شد که کسی حالم را […]

فقط دو مستأجر باقی مانده بودند که آن‌ها را گاهی پشت پنجره می‌دید. آن روز هوا گرم بود و انوار طلایی آفتاب، از بین شاخه‌های درهم تنیدۀ درختان، روی سر و شانه‌های پیرمرد افتاده بود. او به عادت هر روز، هفت صبح بیدار شده بود تا به باغچه رسیدگی کند. گاهی در میان کار، نگاهی […]

داشتیم از شیب تندی روی جادۀ پاکوب، نرسیده به جنگل، بالا می‌رفتیم. نگاهی به پشت سرم انداختم. شوهرم، داشت با شوهر ناهید می‌آمد. تا آن‌ها جای پارک پیدا کنند، ما حرکت کرده بودیم. پسر ناهید و پسر من جلوتر از ما با هم بازی می‌کردند. از ما دور می‌شدند و دوباره به طرفمان برمی‌گشتند. صدای […]