از نظر احمد محمود و از نگاه خالد جوان، در این دنیای تیره و تار فقرزده و سیاست‌زدۀ خشن، فقط عشق است که فریادرس می‌شود، اما رفقا و همراهانش او را از درگیرشدن عاطفی منع می‌کنند؛ خالد جوان در زندان می‌اندیشد که بدون عشق و فکر کردن به سیه‌چشم چگونه می‌تواند شکنجه و زندان را تاب بیاورد. نگاه خشک و خشن مبارزان آن دوره به روابط انسانی و عاطفی، برای کسانی که آن دهه‌ها را به‌خاطر می‌آورند، کاملاً آشنا و ملموس است: