فرض کنید قصد داشته باشید مساحت زمینی ناهموار و بدقواره را محاسبه کنید و رفیقی شفیق مساحت زمین را نسبتاً دقیق اما مطابق روشهای ریاضیدانان قدیم مثلاً خوارزمی برایتان به دست بیاورد. طبعاً حیرت می‌کنید و در دل آفرین می‌گویید که این رفیق شما هم بر سنت ریاضیات شرق مسلط است هم توان به کارگیری آن را دارد؛ به به چه خوب. کم کم آوازهٔ هوش و استعداد این رفیق شما در شهر می‌پیچد و به محافل و مجالس دعوت می‌شود و با فنی که بر آن مسلط است کارهای اعجاب انگیز مثل محاسبهٔ سطح مقطع گردوی تویسرکان انجام می‌دهد.

چیزی که دوست شما بلد است اما به کار محاسبات ریاضی پیچیدهٔ آزمایشهای فیزیک در آزمایشگاه‌ها نمی‌آید. چه بسا ریاضیدانانی که محاسبات آن آزمایشها را انجام می‌دهند خودشان از تحسین‌کنندگان این رفیق مسلط بر ‌ ریاضیات قدیم شما باشند اما اگر دنبال نیرو بگردند از او برای کار دعوت نمی‌کنند چون میان جهان قدیم و جهان جدید دره‌ای ژرف است. رفیق باهوش شما هرچند زینت‌المجالس است اما دانشگر نیست.

من به شخصه از علاقه‌مندان شعر ابتهاج هستم و حتی سلیقهٔ شعریم نوقدمایی است اما حقیقت جایی می‌نشیند و ذوق جای دیگر. شعر ابتهاج برای آدم این روزگارد هرچند زیباست اما شعر آدم این روزگار نیست. حتی غزل روزگار ما غزل او نیست. غزل روزگار ما «موج موج خزر از سوگ سیه‌پوشانند» شفیعی یا «زنهار از این باده که مردافکنم امشب» سیمین بهبهانی یا «زن جوان غزلی با ردیف آمد بود» حسین منزوی است.

بخش بزرگی از منتقدان ادبی و روشنفکران ایرانی که خودشان سابقه و سلیقهٔ چپ دارند به واسطهٔ عضویت و سابقهٔ توده‌ای سایه از نقد جدی شعرش پرهیز کرده‌اند و بخشی دیگر هم ترجیح دادند به جای تحلیل شعرش به تجلیل خودش بپردازند. تک و توکی نقد جدی و بنیان‌کن هم هست البته که به نظرم یادداشت و پس‌ازیادداشت ضیا موحد جدی‌ترین و بی‌غرض‌ترینشان است.

من چون دیدم اهل فضل و‌کرامت در همهٔ شبکه‌های اجتماعی و «جراید» صرفاً به ستایش استاد پرداخته‌اند تصمیم گرفتم از خلاف آمد عادت کامجویی کنم.