غم خود را میکاوم همچنان که مردی خاک را تا بر گنجی دست یابد زیرا غم کشور وسیعی ست با خواسته ی بسیار و مردم بسیار و خورشیدی که هرگز غروب نمی کند. ?بیژن جلالی از کتاب بازی نور

شب چشمهای بسته ماست، آنگاه که به چراغانی درون خویش مینگریم خداوندا تو که با کلامی زمین و آسمانها را آفریدی با کلامی مرا جویباری کن که در خاک تشنه فرو روم یا پروانه ای کن که پیش از غروب آفتاب مرده باشم من چون سنگی هستم در جهان افتاده و پیوسته فروتر میروم خداوندا […]